Kitap hakkında: 2012 / “Fransa benim!” - Napolyon'dan sonra yalnızca bir kişi “Güneş Kralı” nın bu sözlerini tekrarlama hakkına sahipti, yirminci yüzyılda yalnızca bir Fransız GÜÇ DAHİSİ - General de Gaulle unvanını kazandı. Direniş Kahramanı, kırılmaz Fransa'nın yaşayan sembolü, Beşinci Cumhuriyet'in kurucusu, anavatanını eski ihtişamına kavuşturdu ve onu büyük bir nükleer güce dönüştürdü, NATO'dan çıkardı ve dünya haritasını sonsuza dek değiştirdi. Doğru, şimdi bir şekilde de Gaulle'ün saltanatının hiç de bulutsuz olmadığı unutuldu - tarihçiler onun hayatına yönelik 20'ye kadar girişim sayıyor, bunların en tehlikelisi yarım yüzyıl önce, 22 Ağustos 1962'de, militanların öldürüldüğü sırada gerçekleşti. Cezayir'e bağımsızlık verilmesine ve Kuzey Afrika'dan kaçmak zorunda kalan bir milyon Fransız'ın "ihanetine" misilleme olarak gerçek bir terör savaşı başlattığını ilan eden Gizli Ordu Örgütü (SOA), Paris'in Petit-Clamard banliyösünde cumhurbaşkanının limuzinini kalbura çevirdi. böylece mucizevi bir şekilde hayatta kaldı. Ancak bir zamanlar “Sadece en iyiler öldürülür!” diyen General de Gaulle, ölümden korkmuyordu ve ne ifadelerinde ne de eylemlerinde çekinmeyerek isyanları demir yumrukla bastırmıştı. Başkan, "Sadece benimle kavga edenlere saygı duyuyorum ama onlara hoşgörü göstermeye niyetim yok" dedi. "Seçin - ya beni ya da kaosu!" Tarih onu haklı çıkardı - de Gaulle şüphesiz yirminci yüzyılın en büyük Fransız'ı olarak kabul ediliyor ve Churchill, Roosevelt, Stalin gibi devlerle aynı seviyede durmaya değer ve politikacılar hâlâ onun sözlerini tekrarlıyor: “Tüm Fransızlar öyleydi, ya da Gaullist olacaklar!»